چون بنفشه در غمت سر در گریبانیم ما /

زاهد خلوت نشین طرف بستانیم ما /

بس که با غم های شیرینت به سر آورده ایم /

از تمام شادی عالم گریزانیم ما /

با همه دلدادگی خود به رغم عاشقان /

کشته ی احساس آن شمشیر مژگانیم ما /

زورق احساس خود را زاین حوالی وارهان /

کز غمت آبستن صد شعله طوفانیم ما /

چون چراغ لاله ای اندر گذرگاه نسیم /

سوخته در غربت شام غریبانیم ما /

خوشتر از آلاله ها در خون خود رقصیده ایم /

تا نگویی کمتر از خیل شهیدانیم ما /

دور از آغوش گرم و مهربان نیستی /

پتک سنگین زمان را عین سندانیم ما /

روی گلبرگ فراموشی به باغ خاطره /

شبنم افتاده از چشم عزیزانیم ما .....

همایون رحیمیان /

    هومن/

شبانه شعله میکشد شراره ی جدایی ات /

کاش دلم زخمه نزد به چنگ آشنایی ات /

شب بو دلکش لبت شمع وشم بکشت و رفت /

تا چه کند با دل من باز غم جدایی ات /

آه تو ای چلچله ی پر شده از شهوت کوچ /

در قفس خاطر من سخت بود رهایی ات /

شکوفه ی شکوه ی دل با همه ی شکوه خود /

نشد شکفته بر لبم در غم بی وفایی ات /

شب پره های شعر من در شب غم منتشراند /

و اشک پر شرار دل در غم بی صدایی ات ....

همایون رحیمیان /

    هومن /

آمدی تا که مرا باز تو مفتون بکنی /

واین دل سوخته را باز جگر خون بکنی /

آمدی تا که چو لیلی به سر چشمه عشق /

دل مجنون مرا باز تو مجنون بکنی /

آمدی تا به کشش های بلند ابدی /

کلبه ی ساحلی ام را تو دگرگون بکنی /

آمدی تا که دوباره تو به امواج نگاه /

شط احساس مرا یکسره دلخون بکنی /

ای که گیرایی لعل تو ز خوناب من است /

به غمت تا بکی ام این همه مدیون بکنی /

من خودم آینه ای پر شده از بهت توام  /

چه نیازی که دلم را دگر افسون بکنی /

ناز کم کن تو به هنگام تبسم گل من /

از چه ام زهر هلاهل تو به معجون بکنی /

به قمار تو هنوزم نفس برگی هست /

از چه می خواهیم از دایره بیرون بکنی /

بایدم خواند خدارا غزل آخر خود /

که مگر خاک من از لاله تو گلگون بکنی....

همایون رحیمیان /

    هومن / 

میانه ی قفست گرچه خالی از نفس است /

ولی رهایی من در هوای آن قفس است /

به بیکرانگی آن دو چشم طوفانی /

بگو که غیر نگاهت چه چیز دادرس است /

ز دست عشق تو جانا کجا توان بگریخت /

که مژه های توام رهزنان پیش و پس است /

دلم چو برکه ی خاموشی از نگاه تهی است /

تنم میانه ی امواج غم چو خار و خس است /

اگر چه سوخت دلم در هوای گریه ولی /

برای مرهم آن یک نگاهی از تو بس است /

میان فاصله هارا دو دست خود پل کن /

که بی تو باقی عمرم به قدر یک نفس است /

به باغ خاطره های عزیز و ماندنیت /

قناری دلم امشب در آتش هوس است .....

همایون رحیمیان /

   هومن /

ببند پنجره را باد باد  ویرانی است /

گل بهار چه پویی که فصل عریانی است /

نگاه کن به زمین این فسیل پوسیده /

چگونه در عطش ابرهای بارانی است /

وماه مثل عروسی میان حجله ی خون /

چگونه دستخوش لکه های ظلمانی است /

به هر کجا بروی آسمان همین رنگ است /

به هر طرف گذری سایه های حیرانی است /

کدام قله که انسان در این هبوط بزرگ /

اسیر چنبره ی دردناک نادانی است /

ز روی خاک شقایق به سادگی مگذر /

که کوچه های زمانه از آن چراغانی است /

نشان عافیت از لاله ها چه می جویی /

که این قبیله ی عاشق همیشه قربانی است /

ببین در آتش نفرت کباب سوسن و یاس /

و غمگنانه قناری که هیچش آوا نیست /

چنین  به نام گل سرخ  عاشقانه  مخوان /

که بازتاب صدا دشنه های پنهانی است /

حکایتش به تغزل چگونه می آید /

پرنده ای که چنین غمگنانه زندانی است/

بهار عاطفه زرد و اجاق خاطره سرد /

چراغ رابطه تار و خزان ویرانی است ...

به زیر بار خموشی چگونه پر نکشم /

در این چمن که زغن شهره در غزل خوانی است....

 ( همایون رحیمیان )

حلول سال نوم باز هم پر از غم بود /

نگاه آینه ام پر از آه و ماتم بود /

صدای پای بهار و شکفتن گل یاس /

به چشم پنجره ام باز تلخ و مبهم بود /

به لحظه لحظه ی تحویل سال نو بی تو /

حریم خانه ام آکنده از گل غم بود /

دوباره بر سر این هفت سین نوروزی /

دو چشم منتظرم باز خیس شبنم بود /

غمی که خاطره های توام بجا بگذاشت /

برای این دل تنگم به قدر عالم بود /

از آن چو لاله ی وحشی دمیده ایم به خون /

که زخم غربت ما را نه جای مرهم بود /

به سیب باغ تو دلبستگی اگر دارم /

ز من مگیر که این ارثیه از آدم بود /

نمی کنم گله از دست عشق چون ز ازل /

کلاف بخت سیاهم همیشه درهم بود /

خراب دل که نماد مصیبتی است بزرگ /

نوای شوم یکی بوف روی آن کم بود....

 همایون رحیمیان / 

ای عطر گل وحشی پیچیده به گیسویت /

وی طاق دل عاشق بشکسته ز ابرویت /

گر دست دهد روزی این طالع آشفته /

دارم چه سخن ها من از چشم غزل گویت /

ای راه به جان برده خونم به مژه خورده /

تا چند دل آزرده رفتن ز سر کویت /

آن راز نهانی را من موی به مو گویم /

وقتی که به دست آرم  تاری ز سیه مویت /

گر اشک من مجنون زاید ز دل پر خون /

ترسم شکند در خود لیلی قد دلجویت /

در سایه ی مژگانت ای کاش دمی خفتن /

ایمن ز شبیخون دو مردم هندویت /

آهو بره ای چون من در دام نخواهی دید /

رو شکر خدا میکن از این بره آهویت /

دیشب تو شراب آلود امروز عتاب آلود /

صد شکر به آن خلق و صد حیف از این خویت /

از من تو مگیر امشب این خاطره هایت را /

بگذار که خوش باشم با این همه شب بویت...

( همایون رحیمیان )

گر طبیبانه نداری تو سر تسکینی /

از چه ای ماه به بالین من مسکینی /

من هم از جنس توام لیک غریبانه ترین /

تو پی ماهی و من در پی مهر آیینی /

مگر ای ماه تورا نیمه ی پنهانم من /

که چنین زل زده در چشم من غمگینی /

روزگاری است که بر سقف دل و شاخه جان /

نه تورا چلچله ای و نه مرا نسرینی /

درخور خیل خیال تو که تا دیده شود /

از گل گریه ی خود بسته امش آذینی /

غم نان ار چه غمی تلخ و کشنده است ولی /

چون غم عشق توام نیست غم سنگینی /

ترسم ای چشمه ی مهتاب که تیره بشوی /

با فروشستن این گونه غم دیرینی /

همچو فرهاد چرا رخت ز دنیا نکشم /

که نچیدم زتو یک خاطره ی شیرینی /

دل من هیچ نیاید که کنم نفرینت /

گرچه ای گل به خدا مستحق نفرینی /

کلبه ای را که بر آن سایه بیانداخته مرگ /

چه نیازش به پیام آور فروردینی ..........

   ( همایون رحیمیان ) 

روزی تو خواهی آمد زان سوی این کرانه /

سرشار از ترنم لبریز از ترانه /

دنیا به خود بگیرد بوی بهار نارنج /

وقتی تبسم تو بشکوفد عاشقانه  /

ای یاس روح پرور خورشید داد گستر /

با تو بهار دیگر خواهد زدن جوانه /

موسای کوه طورم عیسای گشته نورم  /

در ده می حضورم در خلوت شبانه /

ای عشق پر کشیده روشن تر از سپیده /

بر آستان دیده کی گیری آشیانه /

ای آخرین ستاره پنهان و آشکاره /

بازا که دل دوباره میگیردت بهانه /

اندر همه مذاهب موعود آخرینی  /

نورانی و منزه سرسبز و جاودانه /

بیداد را به غیر تسلیم چاره ای نیست /

وقتی تویی فرود سنگین تازیانه /

صخره به صخره غربت خواهد شکست درهم /

موج تبسم تو وقتی شود روانه /

خورشید گونه گر چه در زیر ابری اما /

هرجا نشانی از توست ای یار بی نشانه /

اندر فراق روی خوشتر از آفتابت /

یعقوب گونه تاکی ای یوسف زمانه ...

همایون رحیمیان /

    هومن /

با آن که من به دنیا یک قلب تنگ دارم /

بالا بلندی اما از جنس سنگ دارم /

جان سوز می نوازم آهنگ عشق خود را /

وقتی که تار مویی از تو به چنگ دارم /

چون کاغذی که در آن آتش فتاده باشد/

ای عشق بی تو من کی جای درنگ دارم /

در کوی نیک نامی با پختگی و خامی /

ننگی ز نام دارم نامی ز ننگ دارم /

بی تو بباید امشب این شام آخرین را /

آخر به جای باده از غم شرنگ دارم /

چون غنچه های قالی گرچه تهی ز بویم /

از شوق رویت اما یک کاسه رنگ دارم /

این خاطرات خود را از من مگیر جانا /

عمری است من به آنها اُختی قشنگ دارم ...

همایون رحیمیان /

    هومن /

جز گل لاله نیارید سر تربت من /

به بر یار نگویید غم غربت من /

دست هایم بگذارید برون از تابوت /

تا بدانند کزو هیچ نشد قسمت من /

آن چنانم به می ناب بشویید کفن /

که شود زایل از او واهمه و وحشت من /

سر خاکم بنشانید یکی سرو بلند /

تا که در سایه اش از بین برود حسرت من /

گل گیسوی خدارا نپریشید به چنگ /

که سرآغاز حیاتی است دگر هجرت من /

به خداحافظی آخرم آیید همه /

که نمانده دگر ای همنفسان مهلت من /

غیر بیداریم از عشق دگر جرم چه بود /

 که نکوشید فلک جز به غم و محنت من /

ترسم  آه دل من دامن نازت گیرد /

اگر ای یار بیایی  به سر تربت من....

  ( همایون رحیمیان )

به کجا میرود این فاجعه ی انسانی / 

که خجل مانده از آن قافله ی حیوانی /

گوسفندان همه در دامنه مرگ رها /

گرگ ها زوزه کنان در صفت چوپانی /

شب پر از مرثیه ی باد و تهی از عابر /

دشنه ها در عطش خون و همه عریانی /

عده ای دربدر دشت مصیبت همه عمر /

عده ای غرقه به بحر سیه شهوانی /

عشق بیگانه ترین واژه در این قرن اخیر /

عاطفه در گرو زور و زر و سلطانی /

 نازنینان همه بر دار ملامت دلخون /

عندلیبان همه در کنج قفس زندانی /

چاک شد قلب حقایق سحری خون آلود /

خاک شد نعش شقایق به شبی ظلمانی /

آدمیت تهی از خویشتن خویش شده /

بایدش گفت خدارا غزلی پایانی /

همه جا چکمه ای از قدرت و تزویر و ریا /

همه جا سایه ای از وحشت و سرگردانی /

اف براین قوم فرو رفته به خواب ابدی /

اف براین قرن شقاوت زده ی سیمانی /

شعر من خون شد از این لکه ی ننگ ابدی /

که بشر را شده حک بر ورق پیشانی /

ای خوشا منجی عالم به یکی بسم اله /

زند آتش به دل این شبح شیطانی ...

همایون رحیمیان /

     هومن /

عمری است که بی رویت دلگیر چو پاییزم /

با این همه دلگیری از عشق تو لبریزم /

هر لحظه به یاد تو  از شاخه ی چشمانم /

یک دامنی از حسرت بر گونه فرو ریزم /

من با تو به هر پاییز انگار بهارم آه /

بی تو به بهار اما  پاییز غم انگیزم /

هر جا که روم جانا عشق تو فرا روی است /

چون آهویی از دستت آخر ز چه بگریزم /

با هم نتوانم دید آن ناز و تبسم را /

اینگونه هلاهل در معجون تو میامیزم /

در دامن شب باید آویختنم تا صبح /

آخر ز فراق تو من مرغ شباویزم /

امروز به یاد تو در خاک بخواهم شد /

فردا چو که در آید از شوق تو برخیزم ....

  ( همایون رحیمیان )

ناز چشمان سیاهت چه کشیدن دارد /

طعم شیرین نگاهت چه چشیدن دارد /

لحظه ی صید من دربدر ای سنگین دل /

ناوک خونی ابروت چه دیدن دارد /

خوشتر از لعل لبان همه ی سیم تنان /

تاک زاد لب تو وه  چه مکیدن دارد /

تویی آن ماه قشنگ و منم این یکه پلنگ /

کز سر شب ز جنون درد پریدن دارد /

هر شب آهوی خیال تو به صحرای دلم /

تا سپیدای سحر شوق چریدن دارد /

خجل از هستی خویشم که کلافی است حقیر 

یوسف ناز تو از بس که خریدن دارد /

به وفای تو قسم کز دل خاکستر من /

آتشین مرغ دگر ذوق دمیدن دارد /

از پس پنجره بنمای دمی طلعت خویش /

که دلم دلهره ی تلخ تکیدن دارد /

کاش میشد که به مقراض غمت میگفتی /

کی پر و بال من چلچله چیدن دارد /

کی به دام غزل کهنه ی من می افتد /

آن غزالی که چنین عشق رمیدن دارد .....

( همایون رحیمیان )

سرو نازی که منم فاخته ی حیرانش /

کی خرامد به چمن تا بشوم قربانش /

مردم از مردمی مردم مردم دارش /

مستم از مستی و مستانگی مستانش /

ماه و من شب همه شب در عطش دیدارش /

با هلالی تن خود زل زده بر ایوانش /

حرف دل نیست خدارا من از آن می ترسم 

که کند رخنه به دینم سیه مژگانش 

من ندانم که چرا نیم نگاهی نکند 

به پریشانی آلاله ی سرگردانش 

داغ بر دل همه جا گل کنم و می مویم 

کین شقایق نبود مستحق هجرانش 

ای که مژگان توام از سپر جان بگذشت 

صبر بر عشق تو دیگر نبود امکانش .

دیشب میان آینه خود را گریستم /

مجنون گونه در غم لیلا گریستم /

فرهاد وار در غم شیرین شکستم و /

چون وامق از جدایی عذرا گریستم /

در روبروی آینه داغ دمیده را /

عین شقایق از سر سودا گریستم /

تا بر نگاه آینه کمتر نشیند آه /

گاهی نهان و گاه هویدا گریستم /

جوشید شط اشک من از عمق آینه /

وقتی برایت از دل شیدا گریستم /

اشکم میان آینه تکثیر میشدی /

گویی که بر کناره ی دریا گریستم /

ارواح بیقرار برایم گریستند /

چون روح بیقرار خودم را گریستم /

هم از غروب جاری امروز ای دریغ /

هم از طلوع مبهم فردا گریستم /

زهره نداشتم که به مهتاب رو کنم /

چون از غم تو زهره جبینا گریستم /

در عشق دیدنت چه غریبانه ای رفیق /

چون لاله ای به دامن صحرا گریستم /

اندر عذاب آدم وحوا خدای را /

ببریده از تمامی دنیا گریستم /

جای تو ای کرامت دریا چو شبنمی /

بر شوره زار خود به مدارا گریستم ....

همایون رحیمیان /

تو کیستی که چنین دیده آشیانه ی توست /

و آسمان پر گلبانگ عاشقانه ی توست /

تو کیستی که چنین با نگاه شرقی خویش /

سحر کنایتی از نور بیکرانه ی توست /

تو کیستی که چنین بادو چشم خمارین /

سر ارادت نرگس بر آستانه ی  توست /

تو کیستی که چنین با هزار رنگ شکست /

هنوز آینه در حیرت از جوانه ی توست /

تو کیستی که چنین با تمام غربت خویش /

شقایقم خجل از زخم های شانه ی توست /

تو کیستی که چنین تا شکفتن  گل سرخ /

کلام آینه در خلوت شبانه ی توست /

تو کیستی که چنین در بهاری ار احساس /

دهان سوسنم آکنده از ترانه ی توست /

تو کیستی که چنین با خراش خاطره ها /

تن اقاقی من پر گل از بهانه ی توست /

تو کیستی که چنین در هوای آبی عشق  /

مسیر چلچله ها تا به صحن خانه ی توست ...

همایون رحیمیان / 

    هومن/.

از آسمان عشق من برفته تک ستاره ای /

که دل ز داغ روی او بگشته ماه پاره ای /

گهی ز عشق او شوم بسان مرغ عاشقی /

گهی به یاد او کنم نگاه هر ستاره ای /

چو زورقی به بحر غم به هر طرف که میروم /

ز بخت بد نمیخورد به چشم من کناره ای /

بیا که ازفراق تو در این شب سیاه غم /

هلال مه ز قامتم نموده است اشاره ای /

به هر شبی دعا کنم که تا یکی اثر کند /

ولی چه سود چون دلش بود زسنگ خاره ای /

ببا بیا عزیز دل که جز سمند عشق تو /

هنوز روی قلب من نمی دود سواره ای /

تمام ناتمام من تمام میشود اگر /

به آبی کرامتی دمی کنی نظاره ای /

خمار عشق خویش را پیاله ای ز می بده /

که تا به خرمن غمش بیفکند شراره ای....

   ( همایون رحیمیان )

بس که عذاب دیده ایم از گذر تلخ زمان /

نادم از این آمدنیم ای به جهان نامدگان /

آمدن ما به خدا هیچ نبودش ز رضا /

از گذر حادثه ما آمده ایم در میان /

مرغ حقیم و شعله ای در دل شب نمی زنیم /

به شکوه های آتشین به ناله های بی امان /

ثانیه های ما همه گرفته رنگ مرثیه /

خاطره های خوب ما رفته به باد بی نشان /

سوخته آشیانه ما مثل گل لاله به دشت /

دوزخی زمانه ما چون گل سرخ ارغوان /

تا به کی آخر ای فلک این همه کینه داریت /

عمر گران که برده ای از کف ما به رایگان /

داغ غریب عشق را بر سر شانه می بریم /

عین گل شقایقی زیر کبود آسمان .....

 ( همایون رحیمیان )

تشریف تلخ ما به زمان غمگنانه بود /

ای دل اگر چه تلخ تر از ما زمانه بود /

آدم اگر به اوج هبوطش نمی رسید /

این کهنه طارمش ز کجا آشیانه بود /

پرواز را چگونه به خاطر بیاورد /

آن مرغ خانگی که پی آب و دانه بود /

روشن تر از خموشی و گویا تر از سکوت /

ای دل بگو کدام چراغ و ترانه بود /

دور از تو از نوای دل بینوای خود /

سیلاب اشک روی رخ ما روانه بود /

در کوچه های روشن این دیر آشنا /

خاموشیم چراغ ره عاشقانه بود /

هر دشنه ی غمی که برون میشد از غلاف /

خود بی بهانه قلب منش را نشانه بود /

می خواستم که شعله به نیزار دل زنم /

افسوس پای خاطره ای در میانه بود /

 ای باغبان ز ریشه نمی کندیم اگر /

یک التفات تو به هزاران جوانه بود ....

همایون رحیمیان /

رفتی و داغ تو گل کرد به کاشانه ی ما /

بعد از این عشق تو و شام غریبانه ی ما /

ای شقایق به سلامت سفرت گرچه نبود /

قد احساس شما دامن گلخانه ی ما /

چو یکی لاله خدارا همه عمر از غم تو /

خالی از خون نشود ساغر و پیمانه ی ما /

جز تو ای سنگ که در تو هوس آهی نیست /

عالمی سوخته از ناله ی مستانه ی ما /

شمع رخساره ی تو یک مژه تقصیر نداشت /

از سیه بختی خود سوخته پروانه ی ما /

به جهان بوف غریبی نتوان پیدا کرد /

که شود مرثیه خوان بر سر ویرانه ی ما /

این چنین تا به کدامین افق ای یار کشد /

شرجی باد شما زورق افسانه ی ما ...

 ( همایون رحیمیان )

ای پنجره با پیچک احساس تو زیبا /

وای خواب مرا بستری از مخمل رویا /

نرگس به زمستان فراق تو خمارین /

لاله به سرانگشت وصال تو شکوفا /

هم شمه ای از برق نگاهت گل مهتاب /

هم گوشه ای از زلف سیاهت شب یلدا /

با پای پر از آبله در دشت تحیر /

هر لاله  ز داغ رخ تو کولی صحرا /

هنگام خرامیدنت ای آهوی وحشی /

باید که به صد گونه شدن غرق تماشا /

گل میکند از دیده مرا خوشه ی پروین /

هنگام تراویدنت ای ماه شب آرا /

با دامنی از جذر و مد شرم نماید /

تفسیر خوش چشم شما آبی دریا /

خوش میزندم دمبدم ای عشق به امروز /

آهنگ تو چون زنگ به بیداری فردا ......

   ( همایون رحیمیان )

تو آن شقایق سرخی که خفته در خونی /

شمیم عاطفه در باغ خشک گردونی /

حدیث سرخ انا الحق به روی لب داری /

اگر چه مثل شقایق تو خفته در خونی /

تویی که با سر تقدیم کرده ات به نگار /

خجل کننده ی عشق هزار مجنونی /

کویر تشنه ی مارا تو روح بارانی /

زمین تفته ی مارا تو آب جیحونی /

فروغ روح فزای جمال مهتابی /

نسیم نافه گشای بهار گلگونی /

به مویه های غریبانه در سیاهی شب /

شرار صاعقه در جان دشمن دونی /

سپیده در رگ تاریخ خون ببخشیدی /

کجا تو در غم هستی و گنج قارونی /

تو را ز کنگره ی عرش چون صدا نزنند /

که از اسارت این دامگاه بیرونی /

به غیر جام الست ای همیشه زنده عشق /

ندانمت که تو مست کدام معجونی ....

( همایون رحیمیان )

روزی که آفتابش بر نی دمیده دیدم /

نعش ستارگانش در خون کشیده دیدم/

گل کرده بود تا عرش آوای خیمه گاهش /

شاهی که آفتابش بر نی دمیده دیدم /

آیینه ی نگاهش غمرنگ می نمودی /

از بس که طرح خواهر در آن تکیده دیدم /

بر روی نی تلاوت می کرد آیه ها را /

آن آیه ای که او را خود نور دیده دیدم /

وز داغ کوفیان شهره به بیوفایی /

سرو چمان ناز او را خمیده دیدم /

آن حنجره که بودی خود بوسه گاه خورشید /

افسوس کز سیاهی آن را دریده دیدم /

رو سوی آسمان کرد آن باغبان و نالید /

وقتی دو سیب کالش از شاخه چیده دیدم /

می دانی از چه او را آن قوم بر نتابید /

آن قوم را خفاش و او را سپیده دیدم /

سوی برادر آمد نعشی که عاشقانه /

لب هاش تشنه کام و دستش بریده دیدم /

شرمنده از نگاه لب تشنگان خیمه /

بر روی ارغوانش شبنم چکیده دیدم /

امروز افتخار تاریخ شیعه در چیست /

خونین حماسه ای کز او آفریده دیدم /

در آن غروب تلخ دلگیر عاشقانه /

هفتادو دو ستاره خوش آرمیده دیدم....

 ( همایون رحیمیان )

رفتیم و داغ بر دل دنیا گذاشتیم /

وزخود پلاک سوخته ای جا گذاشتیم /

چونان نسیم در گذر از خار خویشتن /

روی تعلقات چمن پا گذاشتیم /

و این جان عاریت به سر دار عاشقی /

حلاج گونه بر سر سودا گذاشتیم /

بر خاک عشق تا پر پروازمان دهند /

پیشانی بلند تمنا گذاشتیم /

آلاله را چه تاب تحمل خدای را /

زخمی که ما بر این دل شیدا گذاشتیم /

کندیم دل ز وسوسه ی سیب این جهان /

آن را برای حضرت حوا گذاشتیم /

مجنون تر ز بید و پریشان تر از صبا /

دل در هوای آن قد رعنا گذاشتیم /

تا کم زنند دم ز جنون خیل لاله را /

در خون سرخ خود به تماشا گذاشتیم /

ما خاکیان سوخته ایم ای ضریح عشق /

که اندر عطش اهالی دریا گذاشتیم...

( همایون رحیمیان )