چون بنفشه در غمت سر در گریبانیم ما /

زاهد خلوت نشین طرف بستانیم ما /

بس که با غم های شیرینت به سر آورده ایم /

از تمام شادی عالم گریزانیم ما /

با همه دلدادگی خود به رغم عاشقان /

کشته ی احساس آن شمشیر مژگانیم ما /

زورق احساس خود را زاین حوالی وارهان /

کز غمت آبستن صد شعله طوفانیم ما /

چون چراغ لاله ای اندر گذرگاه نسیم /

سوخته در غربت شام غریبانیم ما /

خوشتر از آلاله ها در خون خود رقصیده ایم /

تا نگویی کمتر از خیل شهیدانیم ما /

دور از آغوش گرم و مهربان نیستی /

پتک سنگین زمان را عین سندانیم ما /

روی گلبرگ فراموشی به باغ خاطره /

شبنم افتاده از چشم عزیزانیم ما .....

همایون رحیمیان /

    هومن/

شبانه شعله میکشد شراره ی جدایی ات /

کاش دلم زخمه نزد به چنگ آشنایی ات /

شب بو دلکش لبت شمع وشم بکشت و رفت /

تا چه کند با دل من باز غم جدایی ات /

آه تو ای چلچله ی پر شده از شهوت کوچ /

در قفس خاطر من سخت بود رهایی ات /

شکوفه ی شکوه ی دل با همه ی شکوه خود /

نشد شکفته بر لبم در غم بی وفایی ات /

شب پره های شعر من در شب غم منتشراند /

و اشک پر شرار دل در غم بی صدایی ات ....

همایون رحیمیان /

    هومن /

آمدی تا که مرا باز تو مفتون بکنی /

واین دل سوخته را باز جگر خون بکنی /

آمدی تا که چو لیلی به سر چشمه عشق /

دل مجنون مرا باز تو مجنون بکنی /

آمدی تا به کشش های بلند ابدی /

کلبه ی ساحلی ام را تو دگرگون بکنی /

آمدی تا که دوباره تو به امواج نگاه /

شط احساس مرا یکسره دلخون بکنی /

ای که گیرایی لعل تو ز خوناب من است /

به غمت تا بکی ام این همه مدیون بکنی /

من خودم آینه ای پر شده از بهت توام  /

چه نیازی که دلم را دگر افسون بکنی /

ناز کم کن تو به هنگام تبسم گل من /

از چه ام زهر هلاهل تو به معجون بکنی /

به قمار تو هنوزم نفس برگی هست /

از چه می خواهیم از دایره بیرون بکنی /

بایدم خواند خدارا غزل آخر خود /

که مگر خاک من از لاله تو گلگون بکنی....

همایون رحیمیان /

    هومن / 

میانه ی قفست گرچه خالی از نفس است /

ولی رهایی من در هوای آن قفس است /

به بیکرانگی آن دو چشم طوفانی /

بگو که غیر نگاهت چه چیز دادرس است /

ز دست عشق تو جانا کجا توان بگریخت /

که مژه های توام رهزنان پیش و پس است /

دلم چو برکه ی خاموشی از نگاه تهی است /

تنم میانه ی امواج غم چو خار و خس است /

اگر چه سوخت دلم در هوای گریه ولی /

برای مرهم آن یک نگاهی از تو بس است /

میان فاصله هارا دو دست خود پل کن /

که بی تو باقی عمرم به قدر یک نفس است /

به باغ خاطره های عزیز و ماندنیت /

قناری دلم امشب در آتش هوس است .....

همایون رحیمیان /

   هومن /

ببند پنجره را باد باد  ویرانی است /

گل بهار چه پویی که فصل عریانی است /

نگاه کن به زمین این فسیل پوسیده /

چگونه در عطش ابرهای بارانی است /

وماه مثل عروسی میان حجله ی خون /

چگونه دستخوش لکه های ظلمانی است /

به هر کجا بروی آسمان همین رنگ است /

به هر طرف گذری سایه های حیرانی است /

کدام قله که انسان در این هبوط بزرگ /

اسیر چنبره ی دردناک نادانی است /

ز روی خاک شقایق به سادگی مگذر /

که کوچه های زمانه از آن چراغانی است /

نشان عافیت از لاله ها چه می جویی /

که این قبیله ی عاشق همیشه قربانی است /

ببین در آتش نفرت کباب سوسن و یاس /

و غمگنانه قناری که هیچش آوا نیست /

چنین  به نام گل سرخ  عاشقانه  مخوان /

که بازتاب صدا دشنه های پنهانی است /

حکایتش به تغزل چگونه می آید /

پرنده ای که چنین غمگنانه زندانی است/

بهار عاطفه زرد و اجاق خاطره سرد /

چراغ رابطه تار و خزان ویرانی است ...

به زیر بار خموشی چگونه پر نکشم /

در این چمن که زغن شهره در غزل خوانی است....

 ( همایون رحیمیان )

حلول سال نوم باز هم پر از غم بود /

نگاه آینه ام پر از آه و ماتم بود /

صدای پای بهار و شکفتن گل یاس /

به چشم پنجره ام باز تلخ و مبهم بود /

به لحظه لحظه ی تحویل سال نو بی تو /

حریم خانه ام آکنده از گل غم بود /

دوباره بر سر این هفت سین نوروزی /

دو چشم منتظرم باز خیس شبنم بود /

غمی که خاطره های توام بجا بگذاشت /

برای این دل تنگم به قدر عالم بود /

از آن چو لاله ی وحشی دمیده ایم به خون /

که زخم غربت ما را نه جای مرهم بود /

به سیب باغ تو دلبستگی اگر دارم /

ز من مگیر که این ارثیه از آدم بود /

نمی کنم گله از دست عشق چون ز ازل /

کلاف بخت سیاهم همیشه درهم بود /

خراب دل که نماد مصیبتی است بزرگ /

نوای شوم یکی بوف روی آن کم بود....

 همایون رحیمیان / 

ای عطر گل وحشی پیچیده به گیسویت /

وی طاق دل عاشق بشکسته ز ابرویت /

گر دست دهد روزی این طالع آشفته /

دارم چه سخن ها من از چشم غزل گویت /

ای راه به جان برده خونم به مژه خورده /

تا چند دل آزرده رفتن ز سر کویت /

آن راز نهانی را من موی به مو گویم /

وقتی که به دست آرم  تاری ز سیه مویت /

گر اشک من مجنون زاید ز دل پر خون /

ترسم شکند در خود لیلی قد دلجویت /

در سایه ی مژگانت ای کاش دمی خفتن /

ایمن ز شبیخون دو مردم هندویت /

آهو بره ای چون من در دام نخواهی دید /

رو شکر خدا میکن از این بره آهویت /

دیشب تو شراب آلود امروز عتاب آلود /

صد شکر به آن خلق و صد حیف از این خویت /

از من تو مگیر امشب این خاطره هایت را /

بگذار که خوش باشم با این همه شب بویت...

( همایون رحیمیان )

گر طبیبانه نداری تو سر تسکینی /

از چه ای ماه به بالین من مسکینی /

من هم از جنس توام لیک غریبانه ترین /

تو پی ماهی و من در پی مهر آیینی /

مگر ای ماه تورا نیمه ی پنهانم من /

که چنین زل زده در چشم من غمگینی /

روزگاری است که بر سقف دل و شاخه جان /

نه تورا چلچله ای و نه مرا نسرینی /

درخور خیل خیال تو که تا دیده شود /

از گل گریه ی خود بسته امش آذینی /

غم نان ار چه غمی تلخ و کشنده است ولی /

چون غم عشق توام نیست غم سنگینی /

ترسم ای چشمه ی مهتاب که تیره بشوی /

با فروشستن این گونه غم دیرینی /

همچو فرهاد چرا رخت ز دنیا نکشم /

که نچیدم زتو یک خاطره ی شیرینی /

دل من هیچ نیاید که کنم نفرینت /

گرچه ای گل به خدا مستحق نفرینی /

کلبه ای را که بر آن سایه بیانداخته مرگ /

چه نیازش به پیام آور فروردینی ..........

   ( همایون رحیمیان ) 

روزی تو خواهی آمد زان سوی این کرانه /

سرشار از ترنم لبریز از ترانه /

دنیا به خود بگیرد بوی بهار نارنج /

وقتی تبسم تو بشکوفد عاشقانه  /

ای یاس روح پرور خورشید داد گستر /

با تو بهار دیگر خواهد زدن جوانه /

موسای کوه طورم عیسای گشته نورم  /

در ده می حضورم در خلوت شبانه /

ای عشق پر کشیده روشن تر از سپیده /

بر آستان دیده کی گیری آشیانه /

ای آخرین ستاره پنهان و آشکاره /

بازا که دل دوباره میگیردت بهانه /

اندر همه مذاهب موعود آخرینی  /

نورانی و منزه سرسبز و جاودانه /

بیداد را به غیر تسلیم چاره ای نیست /

وقتی تویی فرود سنگین تازیانه /

صخره به صخره غربت خواهد شکست درهم /

موج تبسم تو وقتی شود روانه /

خورشید گونه گر چه در زیر ابری اما /

هرجا نشانی از توست ای یار بی نشانه /

اندر فراق روی خوشتر از آفتابت /

یعقوب گونه تاکی ای یوسف زمانه ...

همایون رحیمیان /

    هومن /

با آن که من به دنیا یک قلب تنگ دارم /

بالا بلندی اما از جنس سنگ دارم /

جان سوز می نوازم آهنگ عشق خود را /

وقتی که تار مویی از تو به چنگ دارم /

چون کاغذی که در آن آتش فتاده باشد/

ای عشق بی تو من کی جای درنگ دارم /

در کوی نیک نامی با پختگی و خامی /

ننگی ز نام دارم نامی ز ننگ دارم /

بی تو بباید امشب این شام آخرین را /

آخر به جای باده از غم شرنگ دارم /

چون غنچه های قالی گرچه تهی ز بویم /

از شوق رویت اما یک کاسه رنگ دارم /

این خاطرات خود را از من مگیر جانا /

عمری است من به آنها اُختی قشنگ دارم ...

همایون رحیمیان /

    هومن /