ای قاصدک چه گردی دور و بر دل من /

دیگر اجاق عشقش مرده به منزل من /

زاینجا برو که گیرد دامانت آه سردم /

زان پیشتر که گردد افزون مشکل من /

ای قاصدک چگونه دل بر کنم من از دوست  /

وقتی که با غم او آمیخته گل من /

آلاله های وحشی در خواب هم نبینند /

داغی که از تحیر بنهاد بر دل من /

عشقم چو کاروانی رفت و ز رفتن او /

خاکستر غریبی گردید حاصل من /

همچون گل شقایق شمع مزار خویشم /

جز خود کسی نیارد تاب تحمل من /

این گریه هم که دیگر میل تلاطمش نیست /

تا شاید آرد اورا یک شب به ساحل من /

ای کاشکی نسیمش گیرد دمی وزیدن /

تا بشکفد سراپا تقدیر غافل من ........

 ( همایون رحیمیان )

ما نه چون باد سحر در بوستان پبچیده ایم /

گردبادیم و به اعماق زمان پیچیده ایم /

تاک سرمستیم و بر دیواره ی باغ غزل /

از سر دیوانگی خود نهان پیچیده ایم /

خوشتر از نیلوفران برکه های دور دست /

بر کبودای تن خود بی امان پیچیده ایم /

در غم یاری که لیلی گوشه ای از خال اوست

آه مجنونیم و در هر کاروان پیچیده ایم /

زاین بهار کاغذی طرفی نبستیم و بر او /

تلخ تر از آفت زرد خزان پیچیده ایم /

برده ایم از یاد راه خانه ی خود چون نسیم /

بس که در زلف بتی نامهربان پیچیده ایم.......

   ( همایون رحیمیان )

خبرت هست که از من خبری هیچ نداری /

بر من دلشده دیگر نظری هیچ نداری / 

ترسم آن روز بفهمی که کنار تو نباشم /

که چو من عاشق خونین جگری هیچ نداری /

اگر از چشم تو افتاده ترین نیستم ای ماه /

از چه بر شام سیاهم گذری هیچ نداری / 

خون به دل چون نشوم چون لب لعل تو خدارا 

که چو من در صدف خود گهری هیچ نداری /

غیر از آن حس قشنگی که غریبانه ترین است 

برو ای عشق که دیگر ثمری هیچ نداری /

غیر بشکستن آیینه ی احساس عزیزان /

برو ای عشق که دیگر هنری هیچ نداری /

آخر ای ابر دو دیده ز چه کوتاه نیایی /

تو که بر شیشه ی قلبش اثری هیچ نداری /

مگر آن داغ قدیمی ز خود ای دل بزدودی /

که چنین بر رخ من اشک تری هیچ نداری / 

باورم نیست که با این همه خاموشیت ای دل/ 

تو از ان عشق قدیمی شرری هیچ نداری /

به تو ای چلچله پرواز دگر بار نیاید /

تو که جز سوخته بالی و پری هیچ نداری /

آفتابم به لب بام رسید از پی نازت /

و تو از زردیم اما خبری هیچ نداری ... 

   همایون رحیمیان /

ای دل چون شقایقم طلایه دار عشق تو /

با همه ی فروتنی پر ز شرار عشق تو /

گشته شکار عشق تو شاپرک نگاه من /

شاپرک نگاه من گشته شکار عشق تو /

کشته ی زار عشق تو گشته چکاوک دلم /

گشته چکاوک دلم کشته ی زار عشق تو /

به انتظار عشق تو شب همه شب نشسته ام /

شب همه شب نشسته ام به انتظار عشق تو /

عطر بهار عشق تو ریخته در نگاه من /

ریخته در نگاه من عطر بهار عشق تو /

به سایه سار عشق تو کاش دمی نشستنم /

کاش دمی نشستنم به سایه سار عشق تو ....

 ( همایون رحیمیان )

چون گل نیلوفری همزاد مردابیم ما /

گاه گاهی با نگاهی در تب و تابیم ما /

در سکوت لحظه های تلخ تنهایی خویش /

دل شکسته از نگاه سرد مردابیم ما /

رو به سوی آسمان نیلگون عاطفه /

تشنه ی یک جرعه از لبخند مهتابیم ما /

دست یازیدن به رویای نگاهت کی توان /

خویش را از بخت بد چون بختک خوابیم ما /

از ازل همچون شقایق خانه بر دوش آمدیم /

زین سبب آسوده از تشویش سیلابیم ما /

ای بهار عالم آرا گل کن آخر کز غمت /

معدن احساس داغ و کان سیمابیم ما ....

 ( همایون رحیمیان )

آن که همسایه ی دیوار به دیوار شماست / 

لحظه هایش همه در حسرت دیدار شماست /

بر ستون نگهش پیچکی از غم بشکفت 

آن که بیمار تر از نرگس بیمار شماست /

لیلیا نیم نگاهی ز پس محمل خود 

آخر این سوخته مجنون دل افگار شماست /

رز ناز تو بنازم که به هر پیچش خود 

گره کار من و گرمی بازار شماست /

دل مارا تو به دست آر و فرو نگذارش 

که در این قحط وفا یار وفادار شماست /

لادنستان دلم جای تو باد ای که هنوز 

هر غزال چمنی وارث رفتار شماست /

به سراغم چو بیایی کمی آهسته تر آ

کز تحیر دل من  آینه تالار شماست /

به یکی جرعه ی لبخند فرو بنشان تو 

عطش آینه ای را که خریدار شماست /

باغ بی برگی اش آیینه ی پاییزان است 

آن که همسایه ی دیوار به دیوار شماست...

 ( همایون رحیمیان )

در بختم به گل مالیدن اولی 

به گور عشق من نالیدن اولی 

بهار ما بهاری کاغدی بود

تبسم های ما ماسیدن اولی

نیستانی پر از احساس داغم 

به رویم لحظه ای باریدن اولی 

کلاف در هم بخت سیاهم  

مثال طره ی تو دیدن اولی 

خراب آباد دل را بوف کورم  

به شب آوای من نشنیدن اولی 

غریبانه تر از هر چه کویرم 

از احوالم دمی پرسیدن اولی 

دلی را کز غم عشق تو خالی است 

میان خاک و خون غلطیدن اولی 

رفیقان یک به یک رفتند ای دل 

از این ماتم سرا کوچیدن اولی 

شدم زنده به گور خاطراتت 

به روی نعش من موییدن اولی 

سپیدارم سپیدارم سپیدار 

گل اندوه هایم چیدن اولی 

نه آغازی نه پایانی خدارا 

بساط هستی ام بر چیدن اولی ...

( همایون رحیمیان )

ما غریبانه تر از آدم و حوا بودیم /

که جهان را به سیه بختی خود آلودیم /

غیر سیلاب ندامت به رخ ما ننشست /

تا که مژگان به چنین دامگهی بگشودیم /

فرصت آه در آیینه ی تصویر نبود /

زیر آوار نگاه تو چنین فرسودیم /

صرف سرخاب گل ناز بتان شد آخر/

آن همه خون جگر کز مژه ها پالودیم /

دیگر از عاشقی و عشق نگویید که ما /

روی ویرانه ی دل مرثیه اش بسرودیم  /

خاموشی در خور ما نیست خدارا مپسند /

که شبستان تو را شب همه شب چون عودیم /

به زمانی که وفا مثل حنا بی رنگ است /

به وفای غم تو در دل خود خشنودیم /

بعد از این دربدری ها و پریشان حالی /

مرگ اگر آه نبودی که نمی آسودیم ....

( همایون رحیمیان )

ای برای گریه کردن عشق تو بهانه ای خوب /

بر صلیب خاطراتت این منم همیشه مصلوب /

وی گل تبسم تو با تمام سادگی ها /

نقش غنچه های گل را در دلم بکرده جاروب /

خرمن بنفشه ی خود کم بریز روی شانه /

تا نسیم صبح کمتر دم زند لهیب آشوب /

مثل غنچه عاشقانه می شکوفد آرزویم /

تا شمیم خاطراتت می وزد به سویم ای خوب /

در قمار عاشقی ها با تمام خستگی ها /

این تویی همیشه غالب این منم همیشه مغلوب

 ( همایون رحیمیان )

مرا بخوان به آن طرف که کوچه  تبسم است /

بهار را تبلور و بهشت را تجسم است /

مرا بخوان به آن طرف که زیر کاج اقتدا /

دقیقه های بهت شب شکسته از تکلم است /

مرا بخوان به آن طرف که هر گل اقاقی اش /

که تا شکفته میشود کعبه روی مردم است  /

مرا بخوان به آن طرف که زیر ماهتاب شب /

حجم گل بوسه در آن همیشه در تراکم است /

مرا بخوان به آن طرف که همره نسیم مهر /

مشام زندگی در آن معطر از تفاهم است /

مرا بخوان به آن طرف که رد پای مرثیه /

به روی جاده های آن ز بارش غزل گم است /

مرا بخوان به آن طرف که با تمام سادگی /

دشت پر از شبنم آن گیج ز عطر گندم است /

مرا بخوان به آن طرف که زورق شادی من /

به روی لحظه های آن همیشه درتلاطم است /

مرا بخوان به آن طرف که آسمان سینه از /

تب شکفتن غزل همیشه در ترنم است

همایون رحیمیان /

   هومن / .