آه که من کیستمی بهار ناشکفته ای  /

آه که من چیستمی حقیقت نهفته ای  /

در آسمان خاطره ستاره ی گم شده ای /

بر آستان عاطفه شکوفه ی شکفته ای /

به غیر کوچه های غم جای دگر نرفته ای /

و گرد خاک راه تو جز مژه ها نرفته ای /

همیشه از هجرت تو غروب غم گرفته ای /

هماره در حسرت تو کویر گرم تفته ای /

به کوچه های اطلسی خنده ز تو ندیده ای /

به لحظه های بیکسی گریه ز خود شنفته ای/ 

به دست سنگی غمت آینه ی شکسته ای /

و با همه شکستگی درد به کس نگفته ای ...

همایون رحیمیان /

    هومن/

  تو ای بزرگ ماندنی که از تبار لادنی  /

  تو رویش دوباره ی غزل به قرن آهنی /

صدای پای آب ها به گوش دشت منتظر /

تو جاودانه ناجی قوم غریب لادنی /

دریچه ی شب مرا تو نوری از سپیده ای /

چکاوک لب مرا تو شوری از یاسمنی /

به کوچه باغ زخم ها تو شانه های اعتماد /

به سایه سار وهم ها تو آفتاب روشنی /

طلایه دار لاله ها به عمق تلخ جاده ها /

تو با لوای سرخ خود شکوه تاریخ منی /

به لحظه های بارش نگاه بی عاطفگی /

پرنده های عشق را تو بهترین نشیمنی /

کبوتر سپید من بهار پر امید من /

تو حامل محبتی تو قاصد شکفتنی.....

همایون رحیمیان / 

   هومن /

دیگر هوای عاشقی از ما گذشته است /

این قطره از کشاکش دریا گذشته است /

موی سپید بینم و باور نمی کنم /

ای آینه بهار من آیا گذشته است/

ای قاصدک تو بیهده اینجا شکفته ای 

دیری است درد ما ز تسلی گذشته است /

زان یار سنگدل چه نشان گیرمی که او /

چون گردباد از دل صحرا گذشته است /

آلاله خیز شد دل مجنون من مگر /

بر او خیال ناقه ی لیلا گذشته است /

ای ماه نو چه دیر به بامم برآمدی /

آخر ز دیده شوق تماشا گذشته است /

یک مژه از نگاه تو جای گلایه نیست /

یک نیزه خون اگر ز سر ما گذشته است /

بازا تو ای تمامی دنیای من که دل /

در عشقت از تمامی دنیا گذشته است ....

( همایون رحیمیان )

رفتی و باز من و کوچه ی دلگیر غزل هام /

و تلالوی تو در برکه ی تصویر غزل هام /

رفتی و از دل زارم تو سراغی نگرفتی /

باز من مانده ام و ناله ی شبگیر غزل هام/

با چنین ناز تو ای آهوی صحرای تخیل /

ترسم آخر که حرامت بشود شیر غزل هام /

چشم هایت که جگر خون شدم از ناوک آن ها /

کاش یک لحظه بیایند به تفسیر غزل هام /

چو دلم کز همه سو بسته به آن زلف چلیپاست

کی رها می شوی از حلقه زنجیر غزل هام/ 

دور از تو زند آتش ز ثری  تا به ثریا /

بر حذر باش از این شعله ی تاثیر غزل هام /

کاش میشد که به پیشانیت ای ماه بخوانم /

عاقبت ختم به خیر همه تقدیر غزل هام /

تا خیال تو بر این شیشه تلگنر نزند باز /

بپذیر ای گل من این همه تاخیر غزل هام /

کی به دام غزل کهنه ی احساس من افتی /

تو که از دور کنی با مژه تسخیر غزل هام....

 ( همایون رحیمیان )

این همه سرخیت ای گل ز کجا آوردی 

مگر از شیشه ی بشکسته ی ما آوردی 

جان فدای تو که در عالم خاموشی خویش

بلبل سوخته ام را به نوا آوردی 

چه بگویم دگر از دست تو ای ختم جفا 

که چها بر سر این مرغ وفا آوردی 

گاه با ناز غریبانه و گاهی به عتاب 

بر سرم آتش و توفان بلا آوردی 

نینوای دلم آتش بگرفت از سر سوز 

بینوا نای مرا تا به نوا آوردی 

مگر ای باد تو در طره ی او پیچیدی 

که نشان از دل زارم به صفا آوردی .

شبی به یاد تو از شاخه شاخه ی چشمم 

سبد سبد گل زیبای گریه می چیدم 

میان هر سبد از کوچ غمگنانه ی تو 

نشانی از غم پاییز خویش می دیدم ...

چه کسی بود

که این گونه به روز

بر تن ثانیه  هایم 

که پر از حسرت دیدار شما بود 

یکی پیرهن مرثیه پوشاند 

و چنین 

سبد قلب تورا 

از گل خاطره های من عاشق 

خالی کرد...

به سایه سار زمانه  که پر ز بیداد است 

سکوت پنجره ای رو به باغ فریاد است 

به دل چه واهمه از تازیانه ی پاییز 

هر آنکه مثل درختان سرو آزاد است 

بیا که خون جگر از حسرت شکفتن تو 

نه این شقایق عاشق که هر چه شمشاد است

به زیر چرخ کبود ای برادران طریق 

گلایه از که نمایم که خصم همزاد است 

ندانم از چه سبب با تمام غربت خویش  

چراغ لاله ی ما در گذر گه باد است 

نمی شود تهی از خاطرات شیرینش 

کتیبه ای که پر از خاطرات فرهاد است 

به زیر خاک سزا باشدش نهان گشتن 

دلی که از تپش عاشقانه افتاد است 

به خیل منتظران همیشه دربندش 

بگو که فردا روز بزرگ میلاد است .

به چشم پنجره پاییز وه چه غمناک است /

هزار خاطره مدفون میانه ی خاک است /

دلم چو برکه ی خاموشی از نگاه تهی است /

تنم میانه ی امواج غم چو خاشاک است /

صدای خش خش بی خا و شین این همه برگ /

به کوچه باغ دلم در ورای ادراک است /

دو چشم مست خرابت چه خوب می فهمند /

که دل خرابی ام ازآن خرابی تاک است /

میان من و تو ای از تبار لادن ها /

طلوع فاصله ها تلخ تر ز تریاک است /

به سایه سار زمانه کجا بیاساید /

شقایقی که دلش عاشقانه صد چاک است....

( همایون )

در سپیده دم تو ای گل غمناک ترینم /

من عطشناک ترین آینه ی روی زمینم /

آنکه دیروز بدیدی بگسسته نه همانم /

واینکه امروز تو بینی بشکسته نه همینم /

خواهم از دست تو بگریزم و اما ز همه سو /

خیل مژگان سیاهت بنشسته به کمینم /

این چنین مثل شقایق مگذارم که به شبها /

جشن دلتنگی خود را به تماشا بنشینم /

خواب در چشم ترم چون همه شب نشکند آخر/ 

وقتی از عشق تو با مرغ شباهنگ قرینم /

به فراموشی من بیهده آخر ز چه کوشی /

که بر انگشتری خاطره های تو نگینم ......

  ( همایون رحیمیان )